در استیصال کامل به سر می برم.پر از اضطراب.پر از حس ناکافی بودن.پرم از این سوال که:<<اگه نشه چی؟>>

این روزها بارها و بارها روی برگه مینویسم راه من برای زندگی چیه؟و هر بار برگه رو سفید رها می کنم.در جایی از فلسفه گیر کرده ام که راه فراری نیست.تنها کاری که به ذهنم میرسه حذف تک تک کارهای روزانم.می خوام بدونم از زندگی چی می خوام.تمرکزم رو صرف کارهای کم تری می کنم که می دونم تواناییش رو دارم.البت اگه حس ناکافی بودن مجال بده.من خیلی وقته که می نویسم از وقتی که الفبا رو شناختم،نوشتم و تا الان هم ادامه دادم.من می نویسم تا بین نوشته هام به شناختی از خودم برسم.مدل من برای خودشناسی همینه.من راه دیگه ای بلد نیستم.با من بشنو.من از خودم می گم تو هم برام از خودت بگو.تو چه طوری خودت رو میشناسی؟