تمام زندگیم شده بود کنکور.تنها انگیزه‌ای که صبح‌های تعطیل خیلی زود از خواب بلند می‌شدم،کنکور بود.تست زدن و صحیح کردن تست‌ها بود.خوشحالیم با درست بودن تست‌ها بود و ناراحتیم با غلط بودن‌شون.

سر تک تک غلط‌های قلم‌چی حرص می‌خوردم و به خودم و طراح با هم ناسزا می‌گفتم.اگر استادی به بودجه‌ی آزمون‌ آزمایشی نمی‌رسید و اون مبحث رو نمی‌شد به صورت خودخوان یاد گرفت هم عزا می‌گرفتم که یک تست هم یک تسته و در نتیجه کل خیلی تاثیر می‌گذاره..اگر هم خودم کاهلی می‌کردم،کلی استرس می‌گرفتم و دست‌هام می‌لرزید که نکنه درصدم پایین بشه و هفته‌ی بعد آزمون،استاد از کلاس بیرونم کنه.نکنه کم بیارم.نکنه نشه و هزار تا فکر و خیال دیگه که به ذهن هر کنکوری دغده‌مند خظور می‌کنه..

معنی زندگی برام تو نتیجه کنکور معنی شده بود..همه چیز کنکور بود و من فقط به موفقیت در کنکور فکر می‌کردم.شب‌ها قبل خواب رویا بافی میکردم و با خودم روزشمار می‌گذاشتم که فلان قدر مونده تا رسیدن به رویا و هزار جور ادا اطوار دیگه.البته مدرسه هم نقش پررنگی داشت تو این موضوع.مدرسه‌ای که اکثرا رتبه‌های زیر هزار،زیر صد و حتی گاهی زیر ده داشت،این بار رو روی دوش تو می‌گذاشت که تو هم تلاش کنی و عکس تو هم مثل بقیه بره رو دیوار و همه بهت افتخار کنن و پزت رو به سال پایینی‌ها بدن و تو رو الگوی اون‌ها قرار بدن.

اما کسی درباره‌ی بعد کنکور چیزی نگفت.هیچ‌کس بهمون یاد نداد که تازه زندگی از اون جا به بعد شروع میشه و باید یاد بگیری معنی زندگی رو.من که معنای زندگیم شده بود کنکور و موفقیت،وقتی کنکور دادم و نتایج اومد،به رویام نرسیده بودم اما رتبه‌ی زیر هزار شده بودم و کل خانواده شاد بودن و بهم افتخار می‌کردن.چون من با کمترین امکانات درس خوندم و این انتخاب خودم هم بود و اون نتیجه برای خانواده و مدرسه عالی بود.تابستون همون سال،عکس منم رفت روی برد.منم شده بودم جزء نام‌آوران.سال پایینی‌ها دورم جمع میشدن و ازم راهنمایی و کمک می‌‌خواستن.شمارم رو می‌گرفتن و راستش وقت و بی‌وقت هم پیام می‌دادن..به نظر همشون من خیلی موفق بودم.معلم‌ها بهم تبریک می‌گفتن،خانواده برام سور گرفتن..با مامان رفتم مشهد و از امام رضا تشکر کردم که صدام رو به گوش خدا رسوند..تو حرمش زار زدم و شمع تولد هجده سالگیم هم پیش خودش فوت کردم و برگشتم تهران..

اما امان از اون لحظه‌ای که برگشتم تهران..من بودم و زندگی که شروع شده بود و هیچ کس بهم یاد نداده بود باید چی کار کنم.من همه‌ی معنایِ زندگیم،کنکور بود و وقتی از کنکور به سلامت عبور کردم،فرو ریختم.چون زندگی دیگه برام معنا نداشت.صبح‌ها انگیزه‌ای برای بلند شدن از خواب نداشتم و حالم نزار بود...بی‌معنایی برای من پررنگ‌ترین دلیل ابتلا به افسردگی بود.من افسرده شدم..تبدیل شده بودم به یک نعش متحرک.افت شدید تحصیلی پیدا کردم و خودم رو،خود شاد و با انگیزم رو تو سال‌های قبل کنکور جا گذاشتم..افسردگی من حاد و حادتر شد تا دوسال بعد ادامه پیدا کرد.هنوز هم ترکش اون روزها تو وجودم مونده.ترکش بی‌معنایی،بی هدفی.

مهم‌ترین چیز اینه که بدونیم کنکور،یک مرحله‌ای از زندگیه که اگر خیلی جدیش بگیریم،چه توش موفق بشیم چه شکست بخوریم،بازنده‌ایم.باید رهاش کنیم و به زندگی‌مون فکر کنیم.به معنایِ اصلی زیست‌مون،خلقت‌مون فکر کنیم.وقتی متوجه شدیم چرا خلق شدیم،اون وقته که نتیجه کنکور میشه بی‌اهمیت‌ترین اتفاق زندگی‌مون..

پ.ن:کنکوری‌های عزیزم!خدا قوت میگم.خسته نباشید که یک‌سال با شرایط سختِ کرونا و خونه نشینی،دووم آوردین و ادامه دادین.به خدا توکل کنید،به دعای مادراتون توکل کنید،به توانایی‌هاتون اعتماد کنید و بدونید خدا همیشه هست و بهترین‌ها رو براتون رقم میزنه..زندگی تازه بعد کنکور آغاز میشه..معنای زندگی‌تون رو پیدا کنید و برای اون بجنگید.همین!