این شنبه رو برخلاف شنبه‌هایِ قبلی خیلی دوست دارم و این می‌تونه خیلی امیدوار کننده باشه.پذیرشم در اتفاقاتِ این چند وقت اخیر بی‌نظیر بوده و از من غزاله‌ای ساخته که دوستش دارم و به «خودِ آرمانیم»خیلی نزدیک تره.دیشب با خودم گفتم وقتی سال نود و نه تموم بشه قطعاً جایی یادداشت می‌کنم که امسال شب‌هایی رو صبح کردم که هرگز فکر نمی‌کردم روشنایی رو ببینم،اما من اینجام،من زنده‌ام و باز هم مثل هر مشکل دیگه‌ای که تو زندگیم داشتم،دستامُ رو زانو‌هام گذاشتم و خودم رو بلند کردم.من به این غزاله‌ای که سال نود و نه ساخت افتخار می‌کنم..حتی اگر جایِ زخم هایی که برام یادگاری گذاشت،عمیق باشن..اما مهم پذیرش من در مواجهه با اتفاقاتِ ریز و درشتِ امساله و تمام!

پ.ن:تنهام گذاشت بازم هر کس به جز سازم،حتی صدبار دیگه زمین بخورم بازم آیندمُ می‌سازم.