و اوقاتی هست که باید به خود افتخار کنیم برای تلاشی که برای رسیدن به خواسته‌هایمان می‌کنیم،انسان‌هایِ شریفی که با آنان در ارتباط هستیم،کتاب‌های خوبی که می‌خوانیم،موقعیت‌های خوبی که بدون کمک به دیگران به دست می‌آوریم که به یقیین لذت تلاش در خواسته‌هایمان غیر قابل وصف است و باید برایِ این نعمت خدا را شاکر باشیم که جز لطف خداوند نیست که احساس نیاز به تلاش و اتکا به خود از والاترین نعمات خدا می‌باشد.

پ.ن1:روزی که این متن رو می‌نوشتم،روزی بود که خودم رو از مهلکه‌ای نجات داده بودم و حالا بعد از یک‌سال دوباره همین حس رو دارم تجربه می‌کنم.این روزها دستایِ خودم رو سفت گرفتم و دارم از قعر دریا خودم رو نجات می‌دم...دارم تمام تلاشم رو می‌کنم تا دوباره به خودم ثابت کنم که «خودم»برایِ «خودم»کافیم.

پ.ن2:از آینه بپرس نام نجات دهنده‌ات را.آیا زمین که زیر پایِ تو می‌لرزد از تو تنها تر نیست؟_فروغِ فرخزاد_