استرس خیلی زیادی دارم.آشفته‌ام و روزهام رو نمی‌دونم چه‌طوری شب می‌کنم.کلافه‌ام.دلم می‌خواد زودتر از شر امتحان‌ها خلاص بشم و بتونم دوباره با خودم خلوت کنم.شب که میشه احساس می‌کنم چیزی از وجودم رو می‌خوام بالا بیارم،چیزی مثل تمام بغض‌هایی که طی این یک‌سال و اندی قورت‌شون دادم و احساساتی که سرکوب کردم.به سختی می‌خوابم و هزار و یک جور افکار توی سرم رژه میرن و متاسفانه زورشون به من می‌چربه و من شکست می‌خورم.نتیجه‌ی این شکست هم شده بی‌رمقی و کلافگی مدام.

دلم می‌خواد بازیگوشی‌هام رو کنار بگذارم و بشینم درس‌هام رو خوب بخونم و در حد خودم نمره‌ی خوبی بیارم تا استراحت بین ترم بهم بچسبه چون واقعاً این ترم خیلی سخت بود برام.خیلی اذیت شدم و فکر می‌کنم لایق این باشم که بعد از مدت‌ها نفس عمیق بکشم و بگم:آخیشششششش!دلم یک آخیش از اعماق وجود می‌خواد. از اونا که بعدش خودم رو در آغوش می‌گیرم و می‌گم:«مرسی که باز هم بودی و تنهام نذاشتی.دمت گرم دختر.»

پ.ن:به خودم قول دادم وقتی آخرین امتحان رو دادم،برای خودم برنامه ریزی کنم و در حد وسعم تلاشم کنم تا بهم خوش بگذره و نفسی تازه کنم.

پ.ن:برای تو دوست عزیز که این متن رو می‌خونی و دی ماهت پر شده از امتحانات،دعا می‌کنم تا به بهترین شکل این ماه رو به پایان برسونی و نتیجه زحماتت رو ببینی.برای منم دعا کن:)

به روی خودم نمیارم خیلی چیزهارو.به روی خودم نمیارم و در ارتباط با یک آدم مشخص تظاهر می‌کنم و این خیلی روحم رو می‌رنجونه اما وقتی به این فکر می‌کنم که تظاهرم به اون شخص آسیبی وارد نمی‌کنه کمی آروم میشم و بعد صدایی که انگار مامور شده تا عذاب وجدان من رو قلقلک بده در گوشم میگه:«پس خودت چی؟فکر می‌کنی به خودت آسیبی نمی‌زنی؟»

.

پ.ن1:کاش یادبگیرم اگر کسی رو دوست داشتم بیان کنم و از بیان کردن عواطفم خجالت نکشم.

پ.ن2:کاش شب‌ها کمی به من آسون می‌گرفتن.

وقتی از سرما دندون‌هامون به هم می‌خورد و کوله پشتی های سنگین‌مون رو مجبور بودیم از سه طبقه بالا ببریم و استرس امتحانای کلاسی خانم«ف»رو داشتیم که هر دفعه بیشتر از دفعه‌ی قبل غافلگیر‌مون می‌کرد،تنها پناه‌گاه ‌مون نمازخونه‌ی مدرسه بود.دهه‌ی اول محرم خیلی‌هامون به شوق نماز‌خونه به مدرسه می‌اومدیم.نمازخونه از جمعیت پر می‌شد بدون اینکه حتی یک نفر کسی رو مجبور به حضور بکنه.همه‌ی بچه‌ها از روی عشق می‌اومدن دور هم می‌نشستن و سعی می‌کردن تا قبل از اینکه زنگ بخوره،با هم زیارت عاشورا بخونن.دور هم‌ جمع می‌شدیم و از ته قلب‌مون امام حسین رو صدا می‌زدیم.بعد یکی از بچه‌ها که صدای خوبی داشت،نوحه‌ای قدیمی رو می‌خوند و ما باهاش تکرار می‌کردیم.آخر سر هم همگی بلند می‌شدیم و دستامون رو به سوی آسمون می‌بردیم و با هم دعا می‌کردیم.اول همه‌ی دعاها بعد از سلامتی تک‌تک اعضای مدرسه و خانواده‌هاشون،دعا برای موفقیت کنکوری‌هامون بود.همیشه می‌گفتیم خدایا خستگی رو تو تن بچه‌هامون نذار.همیشه برایِ موفقیت‌‌شون دعا می‌کردیم.بعد هم که محفل‌مون تموم می‌شد،هر کسی کوله پشتیش رو برمی‌داشت و از نمازخونه خارج می‌شد.وقتی دنبال لنگه‌کفش‌هامون بودیم تا زودتر بپوشیم و بریم سر کلاس،خانم «صاد»دنبال‌مون می‌اومد که مبادا یادمون بره شیرکاکائو‌ی داغی که صبح یکی از مامان‌ها زحمتش رو کشیده بود،برنداریم.اون شیرکاکائوها مزه‌ی بهشت می‌داد.اون محرم‌های مدرسه‌مون مزه‌ی بهشت می‌داد.اصلاً انگار تو همون روزها بود که من یک دل نه صد دل عاشق امام حسین شدم.حاجتم هم تو همون نمازخونه‌ی مدرسه گرفتم.وقتایی که دست‌مون رو روی قلب‌مون می‌ذاشتیم و یک‌صدا امام حسین رو صدا می‌زدیم،همون لحظه‌ که یک‌قطره اشک از گوشه‌ی چشمم افتاد.آره من تو همین لحظات بود که حاجتم رو گرفتم و تاابد مدیون‌ امام حسین می‌مونم.

آقای «دال»،دبیر دینی‌مون همیشه می‌گفت:«آخه من نمی‌دونم نماز ‌خونه یک مدرسه چی داره که آدم دلش نمی‌خواد ازش بره بیرون.عجیبه اصلاً انرژی این‌جا.خیلی عجیب.»

پ.ن:من انسان مذهبی نیستم.من فقط خیلی عاشق«امام حسین»هستم،خیلی زیاد.

کاش واقعیت کمی آرام‌تر بر صورتم سیلی می‌زد،رد چهار انگشتش بر چهره‌ام باقی مانده و با این حال نزار رویم نمی‌شود فردا به دیدار رویا بروم.رویا دوسال است که منتظر من است،شاید هم بیشتر،شاید همه‌ی عمر.شاید هم هیچ وقت.نمی‌دانم.

کاش هیچ وقت حسابداری رو انتخاب نمی‌کردم.

به خودم می‌گم غزاله‌ی واقعی که در درونت وجود داره،می‌خواد باهات همکاری کنه و یک هفته‌ای میشه که از لاک خودش بیرون اومده.غزاله‌ای که همیشه سردرگم بود و پراز آشوب اما این روزها با وجود تمامِ فشارهایی که تحمل می‌کنه،آروم‌تر و صبورتره.

خیلی خوشحالم که موفق شدم دست از مقایسه‌ی خودم با دیگران بردارم،خودم رو بپذیرم و به‌جای غصه خوردن درباره‌ی چیزهایی که دیگران دارند و من بی‌بهره ام،روی نقاط قوتم تمرکز کنم.

بابا داره همکاری می‌کنه و قرار بر اینه که دوباره کلاس ویولن ثبت‌نام کنم،این دفعه می‌خوام جدی و مصمم ادامه بدم و برای آخرین بار به خودم فرصت رشد و پیشرفت در ویولن رو میدم.این آخرین و البته مهم‌ترین تصمیم این روزهای منه.هیچ وقت انقدر برای شروع کاری مطمئن نبودم که الان هستم..می‌دونم تو این راه خدا مثل همیشه هست و غزاله‌ای که با پشتکار و تلاشش برای رسیدن من به خواسته‌هام کمک می‌کنه هم هست.این بار یک فرق با بارهای پیش داره:این بار من خیلی عاشقم.

.

خیلی سعی کردم خودم رو به آقای عرب‌مازار،استاد مهم ترین درس این ترمم ثابت کنم اما هیچ کدوم از تلاش‌های من رو ندید.داشتم ناامید می‌شدم که یک روز تو گروه پیام داد:«خانم سروانی من خیلی شرمنده‌ام،ما باید بیشتر برای حل تمارین از شما قدردانی می‌کردیم.»خیلی خوشحال شدم راستش.خیلی زیاد.برای بار هزارم بهم ثابت شد که خدا پشتیبان تمام تلاش‌‌هامونه.

هفته‌ی دیگه دو امتحان خیلی مهم و حیاتی دارم.خیلی مهمن این دوتا برام.برای همین آخرهفته باید سخت کار کنم،باید تمام تلاشم رو بکنم تا بتونم بخش قابل توجهی از نمره پایان ترم رو از طریق این امتحان کسب کنم تا برای دی‌ماه بار سبک‌تری به دوشم باشه.وقتی درس‌هایِ این ترم تموم شد و پاس شدم،باید مفصلاً درباره‌ی این ترم تحصیلی با مصائبی که از سرگذروندم،بنویسم.

پ.ن:دل ما همیشه شکسته‌است اما امیدواری هیچ‌گاه از جیب چپ پیراهنمان کم نشد.

                                                              «ناظم حکمت»

از روزی که فهمیدم رشته‌ی حسابداری قبول شدم تا الان روزهای خوب خیلی کمی داشتم.من آدم کمال‌گرایی هستم و می‌پذیرم این رو که برای هرکاری اگر احساس کنم نمی‌تونم بهترین خودم رو ارائه بدم،دست از تلاش می‌کشم و هیچ کاری برای پیشرفت خودم انجام نمی‌دم.اما طی این دو سال اخیر من خیلی فرق کردم.روزهای خیلی زیادی رو با خودم کلنجار رفتم تا با خودم به صلح برسم و خودم رو به عنوان یک دانشجوی متوسط بپذیرم.تلاش کنم و ناامید نشم.تلاش کنم و اگر هزار بار افتادم زمین،هزار و یک بار بلند شم،از نو برنامه ریزی کنم،ایمانم رو قوی‌تر کنم وهر روز به خودم یادآوری کنم که مقایسه هر کس با کسی که از اون برتره،بدترین گزندها رو به اون شخص می‌زنه..این جملات شاید به ظاهر آسون به نظر بیان اما وقتی پای عمل کردن به میون میاد،داستان فرق می‌کنه.من خیلی تلاش کردم،خیلی دست و پا زدم تا خودم رو ثابت کنم هر چند هنوز کاملاً موفق نشدم،هر چند هنوز احساس ضعف زیادی می‌کنم و هنوز هم از جمع‌های دانشگاهی به خاطر همین احساس ضعف دوری می‌کنم اما حداقل به خودم مدیون نیستم.من تمام تلاشم رو می‌کنم برای اینکه بتونم دوباره غزاله رو به غزاله ثابت کنم و بگم تو کم‌هوش نیستی،تو هیچ چیز از کسی کم نداری و توانایی‌های منحصر به فرد خودت رو داری که می‌تونی روی همه‌ی اون‌ها سرمایه گذاری کنی. اما مشکل اینجاست که میون تمام جلسات محرمانه و خصوصی که با خودم برای اصلاح اوضاع می‌گذارم یادم رفته گوشزد کنم که تو هر مسیری که قدم بر می‌داری قرار نیست نتیجه هر تلاش رو ببینی چون آدم‌هایی سر راهت قرار می‌گیرن که از تو قدرت بیشتری دارن و با همون قدرت می‌خوان تو رو له کنن،نادیدت بگیرن و با زبون ناخوش بهت بگن دست‌وپاهایی که می‌زنی بیهودست و تو راه به جایی نمی‌بری.اصلاً رسالت اون آدم‌ها اینه که به طور موقت در مسیر تو قرار بگیرن و تو رو ناامید کنن.اما تو نباید کم بیاری.که اگر کم بیاری و ادامه ندی به خواسته‌ی اون‌ها عمل کردی و از همه مهم تر خودت،خودت رو نادیده می‌گیری.

این مهم‌ترین درسی بود که من باید بهت می‌گفتم غزاله و از خاطرم رفته بود.

به قول غزاله علیزاده:

بمان،در گریختن رستگاری نیست.بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند..

به خودم نگاه کردم و متوجه شدم من ظالم ترین فرد زندگی خودم بوده‌ام.برای همین چند روز گذشته با خودم خلوت کردم.خلوت خوبی هم داشتم و به نتایج مهمی رسیدم.مثلاً اینکه زمان‌هایی که بدون سوشال مدیا می‌گذرونم بهتر می‌تونم به خودم و زندگیم مسلط باشم یا مثلاً اگر کم‌تر با هندزفری آهنگ گوش کنم،کمتر خیال‌بافی می‌کنم و در نتیجه زندگی واقعیم رو بیش‌تر دوست دارم..مثلاً اگر نقش ادبیات رو در زندگیم پررنگ‌تر کنم،آرامش بیش‌تری می‌گیرم و خیال آسوده‌تری دارم.مثلاً اگر...

.

.

طی این چند روز متوجه شدم که ظلم‌هایی که در حق خودم کردم،در حق هیچ بنی بشر دیگه‌ای انجام ندادم.از خودم معذرت‌خواهی کردم و قول دادم به خودم کمک کنم تا خطا‌های گذشته رو جبران کنم و هر روز یک قدم بیشتر خودم رو بشناسم و از زیست اصیل لذت ببرم.

فردا رو روز مهمی می‌دونم چون بعد از مدت‌ها کلنجار رفتن با خودم،قصد دارم آگاهی‌هایی که کسب کردم رو عملی کنم.و این کار را هر چند سخت اما با پشتکار همیشگیم ادامه می‌دهم.به خودم قول دادم این هفته غذای بهتری به روحم بدهم و همین طور تلاش بیشتری برای زندگیم بکنم..خدایا شکرت/

.

پ.ن:نترس،غمگین مباش،ما نجاتت می‌دهیم.

                                           سوره‌ی عنکبوت؛آیه‌ی 33.

به این فکر می‌کنم که این روزها هم می‌گذرن و تموم میشن میرن.بعد فقط من می‌مونم که برای خودم که دوباره از زمین بلند شدم،کف می‌زنم،سوت می‌زنم،خودم رو بغل می‌کنم و می‌گم:دوستت دارم.

دکتر شکوری تو آخرین برنامه کتاب باز گفت:

ما هر کاری کنیم،به دیوار می‌خوریم و می‌افتیم زمین.مهم اینه که آیا ما بلدیم بعد از هر بار افتادن،دوباره بلند بشیم یا نه؟؟

همون لحظه به خودم نگاه کردم،بعد رفتم تو فکر تمام دیوار‌هایی که امسال محکم بهشون برخورد کردم و افتادم زمین.به اونایی که جون از تنم بدر کردن،اونایی که نای راه رفتن رو ازم گرفتن،بعد دوباره به خودم نگاه کردم و گفتم:

هنوز موفق نشدی قد راست کنی.هنوز نمی‌تونی خیلی خوب راه بری،قبول!اما ببین چه قدر بهتری.ببین بلد بودی بلند شدن رو،ساختن رو،ایستادگی کردن رو.ادامه بده.نترس و فقط بدو.تو نور بدو.