روزهایی رو می‌گذرونم که ثبات زیادی ندارم اما مدام در حال تلاشم تا بتونم به خودم کمک کنم و خیلی تحت تاثیر اتفاقات اطرافم قرار نگیرم.

اتفاقی که قرار بود آخر اردیبهشت بیفته و من بیام اینجا بگم،رخ نداد..مایوس شدم اما خیلی هم غافلگیر نشدم چون می‌دونستم کسی که باید این موضوع خانوادگی رو رهبری کنه،از زیر کار در میره و مثل ده سال گذشته میزنه زیر همه چیز و هربار فقط وعده وعید الکی میده.با خودم قرار گذاشتم برای حفظ آرامشم هم که شده دیگه تا هیچ وقت به این مسئله خانوادگی فکر نکنم.شد،چه بهتر.نشد هم که...

نشد چی کار می‌تونم بکنم جز غصه؟و غصه چه بلایی سرم میاره جز افسردگی و به خطر انداحتن سلامت جسمم؟پس رها می‌کنم و دیگه بهش فکر نمی‌کنم.من دیگه جون غصه خوردن و فکر و خیال ندارم.

..

کلاس ویولن با استاد جدیدم خیلی باکیفیته.بعد از مدت‌ها حس می‌کنم دارم چیزی یاد می‌گیرم و به دانش موسیقیاییم اضافه میشه.دارم تمام تلاشم رو می‌کنم تا خودم رو حداقل کمی هم که شده به استاندارد ذهنیم نزدیک کنم..بیشتر تایم روزم به ویولن تمرین کردن اختصاص پیدا میکنه و خودم هم پیشرفتم رو احساس می‌کنم..با اینکه مجبورم از فعالیت‌های دیگم کم کنم و به ویولن اضافه کنم اما از این موضوع ناراحت نیستم با اینکه فشار درسم هم خیلی زیاده و کنترل همه‌ی این امور با هم برام سخته و خستگیم رو دوچندان میکنه اما راضیم..راضیم چون دارم برای آرزوهام تمام تلاشم رو می‌کنم و باقی هر چه شد رو می‌سپرم دست خدا و مطمئنم خدا حواسش به خودم و آرزوهام هست و داره از اون بالا تلاشم رو می‌بینه و برام دست میزنه..هفته‌ای که گذشت خیلی کم خوابیدم.شاید هر شب فقط سه ساعت.برای همین باید برنامه‌ریزیم رو طوری انجام بدم که از سلامت جسمم هم غافل نشم و چیزی رو فدای چیزی نکنم.اما چه کنم که به قول نیما یوشیج«باید از چیزی کاست تا به چیزی افزود.»من هم معمولاً دیواری کوتاه‌تر از خواب و تغذیم تو اوضاع فشار و سختی پیدا نمی‌کنم.اما خب این بار نمی‌خوام اشتباهم رو تکرار کنم.

..

با «ف»همون کسی که درباره‌ی آینده خیلی باهاش صحبت می‌کنم،خیلی درباره‌ی تابستون صحبت کردیم،تقریباً تمام کارهایی که می‌خوایم انجام بدیم رو نوشتیم و فقط میمونه عمل که اون هم با تموم شدن امتحانات و بعد از استراحت دوهفته‌ای شروع می‌کنیم..برای برنامه‌هامون خیلی ذوق دارم و سر وقت درباره‌ی همشون می‌نویسم و فعلاً به دعای خیر محتاجم.

..

پ.ن:اگر ریا نباشه،دوهفتست که برای نماز صبح بلند میشم و خدا رو بغل می‌کنم.چه لذتی داشت و از خودم محرومش می‌کردم..خدایا شکرت!