حسی در من در حال شکل‌گرفتن است.نه می‌توانم نام «عشق»را بر آن بگذارم و نه حتی دوست‌داشتن معمولی.انگار در وجودم جریان دارد و از سر و کول احساساتم بالا می‌رود.یک چیزی شبیه به وابستگی.یک نوع وابستگی عمیق به کسی که خیلی نمی‌شناسمش.دلم می‌خواهد تضمینی وجود داشت تا می‌توانستم او را در زندگی‌ام حفظ کنم و به او نشان دهم که لطف‌هایش به من بی‌نتیجه نبوده و من حواسم به همه چیز هست..تمام این روزهایِ من از ساعتی که از خواب بلند می‌شوم تا ساعتی که به خواب می‌روم در فکر و ذکر اوست.راستش بیشتر حواسم سمت خودم است.انگار که خودم را در او می‌بینم..هاله‌ای از من در زندگی او وجود دارد که من آن را می‌پسندم و دل‌خواهم است.نمی‌دانم باید چه کار کنم تا حضورش را پررنگ‌تر کنم تنها می‌دانم قبل از هر کاری باید متمرکز کاری بشوم که از من خواسته و منتظر است تا نتیجه‌اش را به او نشان دهم.

.

.

.

خدایا مثال همیشه دستم رو بگیر و بهم قوت بده در انجام این کار.اگر تو توان ندی،نمی‌تونم قدم از قدم بردارم.جبار بودنت این روزها بیشتر از هر زمان دیگری به من ثابت شده است.

پ.ن:خدایا امسال عیدی خیلی قشنگی بهم دادی.الهی که لیاقتش رو داشته باشم.

پ.ن:عنوان از دیالوگ یک بازیگر در فیلمی‌ست که به خاطر ندارم.