دیروز خونه تنها بودم و دوباره «غم»اومده بود سراغم.دلم می‌خواست یکی خونه بود و محکم می‌زد تو گوشم و می‌گفت:«چته؟»و من هم بلند بلند گریه می‌‌کردم.راستش دلم می‌خواست  هر راهی رو برم تا بغضم رو بشکنم و راحت زار بزنم.اما اشکم نیومد که نیومد.این داستان تا همین امروز و همین لحظه هم ادامه داره..راستش خیلی خسته‌ام.خسته‌ی غمی هستم که بیشتر از یک سال هست که دارم به دوش میکشم.خیلی بارش سنگینی می‌‌کنه.خسته شدم از غمگین بودن..به هر راهی هم متوسل میشم تا بتونم از خودم دورش کنم اما موفق نمیشم..ذهنم دیگه توان نداره..تمرکزم کاملاً از بین رفته.من این آدم توی آینه رو نمی‌شناسم..از آرمان‌هام فاصله گرفتم و باید به خودم خیلی زمان بدم تا بتونم به روزهای عادیم برگردم...من همیشه تنهایی از پس تمام مشکلاتم براومدم.عموماً هم اصلاً مشکلاتم رو به کسی نگفتم.خدا رو شکر که می‌تونم بنویسم و خودم رو نجات بدم..این نوشتن اگر نبود،هیچ راه دیگه‌ای رو بلد نبودم.نمی‌دونستم باید به چه راهی متوسل بشم..چشمام خیلی می‌سوزه.خیلی زیاد.پشت پلکم هم احساس سنگینی می‌کنم.حس می‌‍‌کنم یک وزنه‌ی چند صد کیلویی رو با چشمام دارم حمل می‌‌کنم..خیلی خسته‌ام و کاس خستگیم،خستگی جسم بود نه روحم.روحی که زخمی شده و من دیگه راهی برای خوب کردنش بلد نیستم..

دلم می‌خواد ایام امتحانات زودتر تموم شه.خیلی نگرانم.دلم می‌خواد بدون هیچ دردسری تموم بشن و برم به زندگیم برسم...

دوایی برایِ درمون درد عدم تمرکز و حواس پرتی نمی‌شناسین؟

خیلی پراکنده نوشتم،می‌دونم.به روم نیارید..

پ.ن:کاش یکی بیاد بزنه تو گوشم بگه احمق،بیشتر از این حماقت نکن...

پ.ن:کسی نیست،خودم باید بزنم تو گوشم..همیشه اولین کسی باش که میزنه تو گوشت!