همون شبی که پست قبلی رو گذاشتم،بهم تلفن شد و خدا امیدم رو روشن کرد.ناامیدیم به امید تبدیل شد و چشمام خندید.حالم خوش شد.چشم و دلم روشن شد.اون شب وقت دکتر داشتم،با حقیقتی که همیشه کتمانش می‌کردم،رو به رو شدم.به خودم قول دادم که امسال به خودم کمک کنم تا حالم خوب بشه.به خودم قول دادم که دست‌های خودم رو محکم بگیرم.من می‌تونم که امسال مشکلم رو حل کنم.دکتر بهم گفت پروسه‌ی طولانی رو باید پشت سر بگذارم اما راستش می‌دونم که اگر تلاشم رو بیشتر کنم می‌تونم طول مدت رو به بهبودیم رو حتی کم‌تر هم بکنم.