این پست را در حالی می‌نویسم که اشک‌هایم دکمه‌های کیبورد لپ‌تاپم را خیس کرده‌اند.حالم بسیار بد است.اگر پست‌های مرا دنبال کرده باشید خوب می‌دانید که من چه حال و اوضاعی داشته‌ام و حتماً این را هم می‌دانید که از یک جایی به بعد سعی کردم  تلاش کنم تا حال خودم را خوب کنم.همان‌طور که قبلاً هم گفته بودم خوب شدن و تغییر برای بهبودی،سخت و جانکاه است.به عبارتی ساده باید بگویم که جانم درآمد.بیشتر از شانزده ساعت است که چیزی نخورده‌ام و بیدار بوده‌ام.اما صبح که خورشید طلوع کرد به خودم گفتم صبح شده،بذار غبار غم رو به قول حافظ از دلم پاک کنم تا بتونم دوباره شروع کنم.تلاش کردم اما نشد.گفته بودم میانه 1 را به ناجوان‌مردانه ترین حالت افتادم.گفتم که استاد مربوطه دم به ساعت پیام می‌داد و حالم را می‌گرفت و بد و بی‌راه نثارم می‌کرد.این ترم از سر اجبار دوباره با او کلاس دارم و هر کار می‌کنم که با من خوب شود،نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود.برعکس،امروز سر کلاس از من خواست تا میکروفونم را روشن کنم و تصویرم را هم.حتی یک سوال حسابداری از من نپرسید،حتی یک سوال.مدام بد و بی‌راه نثارم کرد.بهم می‌گفت:«تو لیاقت دانشگاه مادر رو نداری،تو باید بری زبان و ادبیات چینی بخونی،تو نه حسابداری بلدی نه می‌تونی هیچ کار دیگه‌ای کنی،تو باید بشینی خونه.تو اصلاً مفت می‌ارزی؟.»این ها همه در حالی بود که حتی یک سوال حسابداری هم از من نپرسیده بود.سوال ‌هایش از جغرافی بود،سوال‌های بی‌ربطی که حتی شک دارم خودش جواب‌شان را بداند.وقتی دوربینم روشن بود و داشت تحقیرم می‌کرد،دست‌هایم را به هم گره زدم تا به خودم بگویم که هنوز من را دارد و غصه چیزی را نخورد.اما کم آوردم.طاقت تحقیرهایش را بیش از این نداشتم.دوربینم را که قطع کرد،قلبم از جا کنده شد.و بلند بلند زار زدم.بغضی که تمام مدت صحبت‌هایش فرو خورده بودم را رها کردم و بلند بلند گریه کردم.خودم را در آغوش گرفتم و بعد از چند دقیقه به خودم آمدم و سعی کردم به خودم مسلط باشم اما یک ترسی تمام وجودم را برای بار هزارم گرفت که نکند این ترم هم...از دیشب شام که آن هم نصفه نیمه خوردم و رها کردم تا الان چیزی نخوردم و سرم از درد دارد از جا کنده می‌شود هم از گرسنگی و هم از،هم از ترس این که نکند من واقعاً مفت هم نمی‌ارزم.نه تنها این استاد نامحترم این ترم به من بارها این را گفته که لیاقت ندارم که نزدیک‌ترین فرد زندگی‌ام کسی که شاید اطرافیانم که می‌شناسندش گمان نکنند هم بارها مرا تحقیر کرده.از کودکی تا همین حالا.با کوچک‌ترین اتفاقی چنان عصبانی می‌شود که انگار من بدترین،بی‌لیاقت‌ترین و بی‌شعور‌ترین فرد جهان هستم.انقدر در گوشم بی‌لیاقتی‌ام را گفته که خودم هم باورم شده.برای همین هم هر وقت بخواهم کار جدیدی را آغاز کنم و یا رویا یک موفقیت را در سرم بپرورانم،وردی در سرم می‌پیچد که:«تو رو چه به این حرفا.»

به خودم گفتم تا ساعت سه بعد‌از‌ظهر حق دارم گریه کنم،عزاداری کنم،بنویسم و ماجرا را تمام کنم اما مگر ساعت سه چه قدر دور است؟همین پانزده دقیقه دیگر است.خدایا!نمی‌دانم می‌شنوی یا نه.هنوز تا ناامیدی فاصله دارم اما خیلی هم دور نیستم.می‌شنوی صدایم را؟آرامش بده،قدرت بده،اعتماد به نفس بده.خودت گفتی جباری.پس جبران کن برایم.کمکم کن.اینجایی که من ایستاده‌ام ،هیچ کس نمی‌تواند کمک کند جز یک نفر که آن هم خودت هستی.خدایا من حتی خودم نمی‌توانم به خودم کمک کنم دیگر خسته‌شدم.از ناکامی و تحقیر.من خسته شدم.

پ.ن:دنبال کننده خاموش،خاموش بودنت حس بدی را به من می‌دهد.امنیتم را می‌گیرد.هر چند اگر آشنای دنیای حقیقی هم باشی برایم اهمیتی ندارد.

پ.ن:پنل کاربری بدجوری هنگ کرده است.