می‌دونی وقتی به «رسیدن»نزدیک میشی انگاری رمقت رو از دست میدی.وقتی چیزی تا «پایان»نمونده انگار دست و دلت به کار نمیره.من میگم موفقیت تو همین لحظات پایانیه.اما الان به خودم نگاه می‌کنم و متوجه میشم که واقعن رمقی برام نمونده گرچه که باید خیلی تلاشم رو بیشتر کنم.خسته‌ام.انگار که شیره‌ی جونم رو کشیده باشن.مدام زیر گوش خودم زمزمه می‌کنم که:«چیزی نمونده.قدم‌هات رو محکم‌تر بردار.صبر کن.به خدا توکل کن.ادامه بده.»می‌دونم که می‌تونم خودم رو جمع و جور کنم.زمان زیادی نمونده و باید همه‌ی تلاشم رو بکنم.من به خدا توکل کردم.همه چیز رو سپردم دست خودش تا به سرمنزل مقصود برسم.برام دعا کنید بچه‌ها.زمستون خیلی سختی رو پشت سر گذاشتم و امید دارم که خدا مزد زحماتم رو آخر زمستون بهم بده..

این لحظات ملقمه‌ای از احساساتم.ترس،شوق،آشوب،امید،دلهره.میدونم این روزها هم تموم میشه و ما بالاخره لبخند می‌زنیم..هنوز امید هست.