و این منم کسی که هر روز سعی می‌کند دیروز را فراموش کند و امروزش را بسازد.سعی می‌کند مقاومت کند و نشکند.دلش می‌خواهد باور کند که توانمند است و از عهده‌ی برآورده کردن آرزوهایش برمی‌آید.اما شاید تحقق پیداکردن آرزوها چندان اهمیت نداشته باشد وقتی پایِ از بین رفتن لذت زندگی درمیان باشد..این منم کسی که هر روز صبح از خواب بلند می‌شود و سعی می‌کند از زندگی لذت ببرد .فارغ از آنکه چه قدر موفق بوده‌ام،فکر می‌کنم هنوز هم فرصت دارم تا تمام اتفاقات تلخی که برایم افتاد را فراموش کنم و از نو آغاز کنم.اما این بار گمونم خیلی با تجربه‌تر یا بهتر بگم آگاه‌تر شدم.من زندگی آگاهانه را انتخاب می‌کنم و با شجاعت بر زندگی‌ای که جایی برای لذت بردن ندارد خط بطلان می‌کشم.خسته شدم از دویدن و انتظار برای رسیدن و به دست آوردن.دلم می‌خواهد خودم را رها کنم.دوست دارم یک بار هم پایانش را باز بگذارم و ببینم دنیا برایم چه صلاح دیده.شاید اون خیر بیشتری برایم  نظر داره و  من سنگ اندازی میکنم..آره رفیق خلاصه که به قول علی مصفا در «چیزهایی هست که نمی‌دانی»،«رهاش کن بره رئییس!»