دیشب به «پ» گفتم میم؛هم‌کلاسی دبیرستان‌مان همراه دوست پسرش به مناسبت تولد بیست سالگی اش رفته‌اند شمال و لحظه‌ای از دستش در نمی‌رود و همه را استوری می‌کند.انگاری خودم هم با آن‌ها لب آب بودم و آب‌تنی کرده‌ام.

به«پ»گفتم همه‌ی هم‌کلاسی‌هایمان یا خودشان مهمانی تولد گرفته‌اند یا برای شان گرفته‌اند.پس چرا من و تو آنقدر از تولد گرفتن و مهمانی دادن و سورپرایز شدن بیزاریم؟

گفتم:« من برای بیست‌سالگیم که نزدیکه دلم میخواد هیچ کاری نکنم.دوست دارم تنها باشم و برای خودم تولدت مبارک رو بنوازم و ضبط کنم بعد هم پیتزا بخورم.آخر شب هم برنامه‌ی سال جدیدم رو بریزم و بعد هم با صدای کنسرتو سامر ویوالدی بخوابم.

«پ»گفت:« من از تولدم فقط یک دیس لازانیای بزرگ می‌خوام.همش برای خودم باشه.همین.بعدم تو رو ببینم با هم بریم بیرون.چرت بگیم بخندیم.یک بستنی هم تهش بخوریم و بعدم آهنگ گوش کنیم و فک کنیم سال دیگه کجاییم.یا نه اونم فکر نمی‌کنیم.فقط پیش هم باشیم.همین.»

.

گفتم:« لازانیاش با من.من لازانیای گوشت برات درست میکنم روشم با سس برات می‌نویسم HBD..بعد شمع بیست و یک هم روش می‌گذارم که فوت کنی.یه بادکنکم به بشقاب وصل می‌کنم.خودم هم میام دنبالت.تو ماشین هم حق انتخاب آهنگ داری.البته فقط رفتنه.چون برگشت دیگه تولد بازی تموم شده.»

بعد چند لحظه برام نوشت:«آخ جون.من از ذوق تا صبح خوابم نمی‌بره.میشه کلاه بوقی هم برام بخری؟برف شادی هم همین طور»

.

پ.ن:این چنین شادیم ما.و من از الان برای هفده آبان که تولد «پ»هست ذوق دارم تا زودتر لازانیا تولد رو بخوریم.