اگر بخوام بعد از مدت‌ها یک خبر مسرت بخش بدم،از بهتر شدن حالم می‌گم.منظورم این نیست که کاملاً خوبِ خوب شدم و دیگه مشکلی ندارم،نه اصلاً.هنوز هم تنگی نفس میشم،هنوز هم فشارم پایین میاد و سرگیجه می‌گیرم،هنوز هم بی‌دلیل استرس میاد سراغم و نمی‌دونم چی کار کنم تا بتونم از شرش خلاص بشم،درست مثل همین لحظه،همین حالا هم که دارم می‌نویسم،استرس بی دلیل دارم و تنها سعیم بر اینه که بتونم با روش‌هایی که بلدم از خودم دور نگهش دارم و میزبان خوبی براش نباشم تا خودش خسته بشه و بذاره بره.

همه‌ی این‌ها رو نوشتم که بگم هنوز خیلی راه دارم تا حالم خوب بشه،تا بتونم به یک ثبات روحی برسم و حداقل آرامش رو برای خودم کسب کنم اما برای تلاشی که می‌کنم ارزش قائلم و به تلاشم احترام می‌گذارم.دلم نمی‌خواد خودم فکر کنه که تلاش‌هاش بی‌ثمره،دلم نمی‌خواد چشم‌هام رو ببندم روی تلاش‌های خودم برای همین حتی اگر حالم هنوز خیلی خوب نیست،به حال خوب تظاهر می‌کنم و می‌پذیرم که هنوز خیلی کار دارم که باید انجام بدم و ادامه می‌دم.

حرف زیادی برای گفتن ندارم.دلم می‌خواد بگم دل‌تنگم اما انقدر که این روزها همه از دل‌تنگی صحبت می‌کنن ازش می‌گذرم و تنها آرزو می‌کنم تا روزهای بهتری بیان و جهان جای بهتری برای زیستن باشه.

پ.ن:

جمعه‌ی ساکت
جمعه‌ی متروک
جمعه‌ی چون کوچه های کهنه ‚ غم انگیز
جمعه‌ی اندیشه های تنبل بیمار
جمعه‌ی خمیازه های موذی کشدار
جمعه‌ی بی‌انتظار
جمعه‌ی تسلیم
خانه‌ی خالی
خانه‌ی دلگیر
خانه‌ی دربسته بر هجوم جوانی
خانه‌ی تاریکی و تصور خورشید
خانه‌ی تنهایی و تفأل و تردید
خانه‌ی پرده ‚ کتاب ‚ گنجه ‚ تصاویر
آه چه آرام و پر غرور گذر داشت
زندگی من چو جویبار غریبی
در دل این جمعه‌های ساکت متروک
در دل این خانه‌های خالی دلگیر
آه چه آرام و پر غرور گذر داشت .

پ.ن:به مناسبت سالگرد فروغ فرخزاد با من شعر«جمعه» از او  را خواندید.

 من هم به چالش «میم مثل مادر»دعوت شدم و قبل از هرچیزی باید بگم من هیچ وقت در خودم «مادر شدن»را نمی‌بینم و گمان هم نکنم روزی تصمیم بگیرم تا انسانی را به این دنیا اضافه کنم چرا که مسئولیتی سنگین است و شانه‌های من توان حمل این بار سنگین را ندارند و من «تجرد» را ترجیح می‌دهم و تنها می‌توانم برای شما آرزو کنم تا اگر دوست دارید مادر و یا پدر خوبی شوید تا فرزندان‌تان از داشتن‌شما افتخار کنند طوری که اگر بار دیگر هم به این دنیا دعوت شدند،دوست داشته باشند شما ولی‌شان باشید. 

به نظرم جبران خلیل جبران در کتاب«پیامبر و دیوانه»حق مطلب را ادا کرده است آنجا که درباره‌ی ارتباط با فرزندان سخن می‌گوید:

«فرزندان شما، فرزندان شما نیستند.

آن ها پسران و دختران اشتیاق زندگی اند.

آن ها از طریق شما آمده اند و نه از شما.

و اگر چه آن ها با شما هستند، متعلق به شما نیستند.

شما می توانید عشق خود را به ایشان بدهید، ولی افکارتان را نه.

زیرا آن ها افکار خودشان را دارند.

شما می توانید تن ایشان را در پناه خود سکنی دهید، ولی روح شان را نه.

زیرا روح ایشان در خانه فردا ساکن است، خانه ای که شما نمی توانید آن را ببینید.

خانه ای که شما حتی در رویاهایتان قادر به دیدن آن نیستید.

شما می توانید تلاش کنید که مثل آن ها شوید، ولی هیچ گاه سعی نکنید آن ها را مثل خودتان سازید.

زیرا زندگی نه به عقب باز می گردد و نه در دیروز درنگ می کند.

شما کمانی هستید که فرزندانتان تیرهای زنده آن هستند و به جلو پرتاب می شوند.

کماندار نشانه را در مسیر نامتناهی می بیند و شما را چنان با قدرت خویش خم می کند که تیر به دورترین حد ممکن پرواز کند.

اجازه دهید خم شدن تان در دست های کماندار سرشار از شادی باشد.

زیرا به همان اندازه ای که او تیری که به پرواز در آمده است را دوست دارد. کمانی که ثابت است را هم دوست می دارد.»

پ.ن:به راستی از این زیبا‌تر داریم؟

بعضی روزها از خواب بلند میشی و می‌بینی بدون اینکه کار خاصی کرده باشی،امید تو دلت جوونه زده.به خودت میای و می‌بینی سیلی از افکار رنگی به ذهنت هجوم آوردن.می‌بینی پر از ایده‌های قشنگی تا این زندگی رو برای خودت قابل تحمل بکنی.می‌بینی زندگی اونقدر ها هم که تو فکر می‌کردی جدی نیست.آره رفیق تو یک روز از خواب بلند میشی و می‌بینی زندگی یک شوخیه که خدا با بنده‌هاش کرده. فقط باید مواظب باشی که این شوخی رو برای خودت خیلی جدیش نکنی و به راحتی از کنارش بگذری.یک روز از خواب بلند میشی و می‌بینی در حق خودت ظلم کردی.به خودت میای و می‌بینی چه روزهایی رو که از دست ندادی.می‌بینی چه‌قدر چشم‌هات رو روی زیبایی‌ها بسته بودی و «تاریکی»رو انتخاب کرده بودی.یک روز از خواب بلند می‌شی و می‌بینی کسی که انگار سال‌های سال با تو زندگی کرده اما تو اون رو نمی‌شناسیش،داره بهت میگه:«بلند شو و بساز.بلند شو و جهانی که دوست داری رو با دست‌های خودت بساز.من بهت کمک می‌کنم،من اینجام که به تو کمک کنم.»

رفیق اون صدا شاید همون راوی درونت باشه که از تمام احوال و افکار تو آگاهی داره و بعد از چندین سال زندگی با تو ازت می‌خواد به حرفاش گوش کنی و همراهیش کنی.من بهت می‌گم که لحظه‌ای درنگ نکن.بلند شو و همون لحظه مشغول به کاری شو که شب‌ها آرزو می‌کنی در اون زمینه به جایگاهی برسی.بلند شو حتی اگر مثل من خسته‌ای،حتی اگر ناامیدی،حتی اگر فکر می‌کنی صدات رو کسی نمی‌شنوه یا کسی چهرت رو نمی‌بینه.بلند شو و صدای راوی درونت رو بشنو.می‌دونی روزهای خیلی تلخی رو پشت سر می‌گذاریم.انگار دعای هیچ کس به آسمون نمی‌رسه،انگار تمام اتفاقات خوب طلسم شدن،انگار ما در تاریک‌ترین روزهای تاریخ به این دنیا اومدیم.انگار زندانی شدیم تو این قفس اما من می‌ترسم از روزی که متوجه شیم از دل همین تاریکی‌ها می‌تونستیم روزهای روشنی رو بسازیم و از خودمون دریغ کردیم.می‌ترسم از روزی که به خودمون بگیم کاش قدر همین روزهای تاریک رو می‌دونستیم و دلمون بخواد زمان برگرده تا بتونیم دوباره بسازیم.

می‌دونم سخته که ازت بخوام با پاهای ناتوانت بلند شی،اما شروع کن.از هرجا که هستی و ایستادی شروع کن.شاید اتفاقات خوب منتظر تلاش ما هستن،شاید به زودی سر و کلشون پیدا بشه.

پ.ن:خدایا ایمانم ضعیف شده،ازت کمی دل‌خورم و برای همین هم از دست خودم ناراحتم.خدایا کمی هم هوای ما و دعاهامون رو داشته باش.خدایا هوای دعاهای مادرامون رو داشته باش.خدایا معجزه کن.خدایا روی خوش بهمون نشون بده.

پ.ن:شاید این متن دور از من باشه.دلم می‌خواست غمگین بنویسم اما خودم رو  به سختی کنترل کردم.

از شنبه کلاس‌های دانشگاه دوباره شروع میشه.این ترم به مراتب از ترم قبل برام سخت‌تره.به خودم درگوشی گفتم:«نگران نباش.مثل همیشه برات کم نمی‌ذارم و تمام تلاشم رو می‌کنم تو فقط شجاع باش و از چیزی نترس.»به خودم گفتم مهم نیست در گذشته چه اتفاقی افتاده،مهم اینه که الان وقت،وقت جبران کردنه،وقت پرکردن شکاف‌هاییه که در گذشته‌ ایجاد شده.»

دیروز بعد از نزدیک به یکسال دوباره رفتم کلاس ویولن و نمی‌تونم بگم چه قدر خوشحالم.وقتی وارد آموزشگاه عزیزم شدم احساس کردم قلبم بعد از مدت‌ها از شوق خندید و ازم تشکر کرد.وقتی وارد کلاس شدم و با استادم صحبت کردم،وقتی براش ساز زدم و از من تعریف کرد و بهم گفت تو الان هم نوازنده‌ای،وقتی هم نوید این رو داد که در آیند یک نوازنده‌ی پرفکتی خواهم شد،خودم رو میون ابر‌ها دیدم،خودم رو در صبح روزی دیدم که از تمام رنج‌ها و سختی‌ها عبور کردم و خوشحالم و رها.امیدوارم بتونم با عشق و قدرت به تمارینم ادامه بدم و شاهد پیشرفت خودم باشم.ویولن در حال حاضر اولویت زندگیمه و من آماده نثارکردن جان برای اولویتم هستم:)

بعد از کلاس خودم رو به «پ»تنها و صمیمی‌ترین دوستم رسوندم.ما با هم خیلی وجه اشتراک داریم و همین باعث میشه خیلی همدیگه رو بفهمیم.باهاش کلی صحبت کردم و اتفاقات این چند وقت اخیر که خلاصه شدش رو قبلاً بهش گفته بودم، به طور کامل گفتم.بهش گفتم که خیلی اذیت شدم و فقط تو میتونی متوجه شی من از چه چیزی رنج می‌کشم چون هر دو مبتلا به «درد مشترک»هستیم.به هم قول دادیم تا دست به دست هم بدیم و به هم کمک کنیم تا حال‌مون بهتر بشه.به هم قول دادیم شخصیت واقعی حال حاضرمون رو بپذیریم و برای پیشرفت‌مون در آینده تلاش کنیم.به هم قول دادیم تا از خودمون انسان‌های بسازیم که بیست سال آینده،به شرط حیات البته،به خودمون افتخار کنیم و ایستاده برای خودمون کف بزنیم.

امروز بعد از دوماه برای رفع دل‌تنگی،به صورت کاملاً بی‌هدف رانندگی کردم و آهنگ‌های مورد علاقم رو گوش دادم و به خودم فکر کردم،به خودم و تمام اتفاقاتی که برام افتادن و باعث رشدم شدن،به خودم که این چند وقت اخیر چه قدر تغییر کردم و باید خیلی تلاش کنم تا بتونم حال خودم رو خوب کنم،تا بتونم دوباره مثل قبل سرپا بشم و جون بگیرم.به خودم که تنهایی از پس خیلی بالا پایین‌ها براومدم و به خودم و همه ثابت کردم که می‌تونم.به خودم که چه افسرده باشه و چه راضی و خوشحال چه قدر دوستش دارم و برای حال خوبش هر کاری می‌کنم.

پ.ن:بعد از انتشار این پست برای خودم برنامه ریزی می‌کنم و دومین قدم بعد از ثبت‌نام کلاس ویولن رو برمی‌دارم.

پ.ن:تغییر خیلی سخت و جانکاهه دوستان.

گفتم اولین قدم برای رفع افسردگیم باید فراموش کردن محبوبم باشه برای همین براش تلاش کردم و سعی کردم کمتر بهش فکر کنم.نمی‌دونم خودم موفق عمل کردم یا اتفاقات تلخی که برام افتاد باعث شد کمتر بهش فکر کنم اما هر چی که بود خوشحالم که اثرش در زندگیم کمرنگ شده.امیدوارم به زودی بی‌رنگ بشه.یکی از نشونه‌های خوبی که متوجه شدم دیگه خیلی برام مهم نیست این بود که ارتباطش با یکی از بچه‌های دانشکدمون که دوست نزدیک منم هست،من رو مثل سابق بهم نمی‌ریزه و کنار میام که همیشه من نباید توسط کسایی که دوستشون دارم،تایید بشم.

اما دومین قدم پیشرفت درسی بود که با شکست مواجه شد.من تمام تلاش خودم رو کردم نه فقط برای شب امتحان که از اول ترم خوندم و سعی کردم بهترین خودم رو بگذارم.افسردگی خودم رو سرکوب کردم و درمانم رو به تاخیر می‌نداختم تا بتونم تمرکز بیشتری روی درس‌هام داشته باشم،هر تمرینی رو چندین بار حل می‌کردم تا بتونم به تمام مباحث مسلط  بشم،از خوابم زدم و تمام شب‌هایی که بی‌خوابی می‌کشیدم به خودم قوت قلب می‌دادم که به زودی امتحانات تموم میشه،نتیجه‌ی تلاش‌هام رو می‌بینم و خستگی از تنم در میاد.به خودم می‌گفتم تو تمام تلاشت رو داری می‌کنی،تو تمام جونت رو برای این مباحث سنگین و سخت گذاشتی پس خدا جواب زحماتت رو میده،خدا نمی‌ذاره زحمتی بی‌نتیجه بمونه.خودش گفته «و برای انسان بهره‌ای جز سعی و تلاش او نیست.»اما راستش.من این ترم مهم ترین درسم رو که چهارواحد هم داشت،افتادم.درسی که بیشتر از هر درس دیگه‌ای براش وقت گذاشته بودم و امتحان های کلاسیش هم عالی داده بودم اما،اما نقشه‌هام نقش بر آب شد.من افتادم و از اون روز تا الان حالم به مراتب بدتر شده.پیش خودم شرمنده شدم.وقتی خودم به خودم گفت تو که گفتی هیچ تلاشی بدون ثمر نمی‌مونه جوابی نداشتم بهش بدم و سرم رو انداختم پایین.راستش وقتی دیدم کسایی که طی ترم هیچ تلاش کلاسی‌ای نداشتن،غیبتاشون زیاد بوده،امتحان‌های کلاسی رو بد دادن اما پاس شدن،انگار یه سطل آب یخ روم ریخته باشن،حالم بدتر شد.نمی‌دونم انگار فقط قرار بود همه چیز دست به دست هم بدن تا من بیفتم و حالم بدتر بشه.من همیشه بهترین شاگرد مدرسه بودم تا آخرین روز دانش آموزیم.اما الان افت وحشتناکی کردم و جزو دانشجو‌های ضعیفم.من این جوری نبودم هیچ وقت و برای همین هم از دست خودم عصبیم.خیلی ناراحت میشم وقتی میینم برای درس از تفریح‌های احتمالیم زدم اما آخرش هم به پیشرفت درسی نرسیدم،هم بیماریم عود کرد و الان درست کردنش سخت‌تر و به مراتب پیچیده‌تر شده.قلبم روزی شکست و صدای شکستنش تو مغزم پیچید که استاد درس مربوطه بهم پیام داد و از پروفایلم که درباره‌ی ادبیات بود ایراد گرفت،تهش هم بهم انگ نیهیلیست بودن زد و وقتی محترمانه جوابش رو دادم برام نوشت:«کاش انقدر که حاضر جواب بودی،درست رو می‌خوندی.این طوری موفق تر هم بودی.»با این یک جمله چشماش رو بست روی جون کندن من،روی تلاش‌های من و این وسط من بودم که دوباره له شدم.

من برای دوستی به کسی باج نمی‌دم.ازتنهایی همیشگیم هم هیچ وقت گلگی نداشتم.تنهایی رو پذیرفتم و اتفاقاً دوستش هم دارم.تنهایی به من یاد داد بزرگ بشم و بیشتر فکر کنم و در عوض کمتر صحبت کنم اما باید این هم بپذیریم که انسان ذاتاً در خلل روابط اجتماعیش هست که می‌تونه شادتر باشه،میتونه نیازهاش رو برطرف کنه و تنهایی‌هاش رو با کسان دیگه به اشتراک بگذاره..خب من هم انسانم و از این قاعده مستثنی نیستم.من هم دلم می‌خواد ارتباطات داشته باشم،من هم دلم می‌خواد توسط کسانی جز خانواده دوست داشته بشم.از بچگی اتفاقاتی افتاده برام که همیشه حس کردم از گروه همسالانم جدا افتادم و کسی من رو به گروه راه نمیده.این حس دوست نداشتنی بودن هر وقت که اتفاق بُلد و مهمی برام میفته خودش رو نشون میده و من کیلید می‌خورم و تمام اتفاقات رو به خاطرم میاره.پنج‌شنبه با مامان رفتیم خونه یکی از دوستای راهنماییم چون مامان‌هامون که خیلی باهم دیگه دوستن و من هم که با خودش تو مدرسه هم‌کلاسی بودم و تولدای دست‌کم هفت سال گذشتش رو حضور داشتم.دوستای صمیمی هیچ وقت نبودیم اما خب خیلی دور از همدیگه هم نبودیم.دوستم یک برادر داره که از من شیش سال کوچیک تره و من از وقتی بچه بود خیلی دوستش داشتم و با هم خیلی رفیق بودیم.شب قبلش به مامان دوستم پیام دادم و گفتم که دارم میرم ببینم‌شون اون هم خیلی استقبال کرد اما وقتی خونشون رفتم یک آن بغضم گرفت چون دوستم خونه نبود و رفته بود بیرون و طی اون چهار پنج ساعتی که ما اون‌جا بودیم نیومد که نیومد.مامانش ازم معذرت‌خواهی کرد اما کار از کار گذشته بود و من اونجا دوباره کیلید خوردم و احساس دوست نداشتنی بودن و غیر قابل تحمل بودن اومد سراغم.وقتی از خونشون اومدیم بیرون و نشستم تو ماشین،پقی زدم زیر گریه و اشکام بند نمیومد.به مامان گفتم:«مامان،من انقدر غیر قابل تحملم؟»مامان دوستم همش تعریف می‌کرد از اینکه بقیه‌ی دوستامون چه‌قدر با هم بیرون میرن،خونه‌های هم میرن و من به این فکر کردم که من چهار ماه از خونه هر ازگاهی فقط تا یک بستنی فروشی خاص میرفتم،بستنیم رو می‌خوردم و برمی‌گشتم و هیچ ارتباطی هم نداشتم.من اصلاً شبیه هم‌سن‌هام نیستم و این تا حدی نگران کنندست.یک بار دیگه هم...رها می‌کنم و از این بیشتر توضیح نمی‌دم چون حالم بدتر میشه.

امروز به خودم گفتم تو رنج‌های زیادی رو از سر گذروندی،نیاز به نو شدن داری.نیاز داری بیشتر استراحت کنی و کمتر فکر کنی،گفتم خیلی به خودت قول دادی و شکستیش اما رها کن.درد جزء لاینفک روزگاره.به خودم از طرف حافظ گفتم:«دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده.»بعد هم رفتم کافه و خودم رو به یک آفاگاتو دعوت کردم و توی نوت گوشیم نوشتم:«کاش زودتر تنهایی کافه اومدن رو تجربه می‌کردم.»برای خودم هم کتاب تازه خریدم و قرار گذاشتم امشب برنامه‌ریزی کنم دوباره و کمی این غبار غم رو پاک کنم.اشک‌هام رو پاک کنم و دستام رو بلند کنم رو به آسمون و از خودش دوباره کمک بخوام.بهش بگم ببین بیشتر هوام رو داشته باش.همین.بگم بهش:«خدایا،من به هر خیری که به سویم می‌فرستی،سخت نیازمندم.»_قصص آیه 24_

پ.ن:اگر تا انتها خوندی،باید بگم که سپاس‌گزارم که دل یک بنده خدا زیر سقف آسمون رو شاد کردی.

پ.ن:کاش زودتر عید بیاد و همه چیز نو بشه.همین.کاش دوباره غزاله‌ی سابق بشم.همین.