دلم برای نوشتن مدام تنگ شده.دلم برای نوشتن پشت کیبورد و گریه کردن تنگ شده.برای رویاهایی که قبلن در ذهن داشتم تنگ شده.خیلی وقت میشه که زندگی من توی کارکردن و تحصیل خلاصه شده و به هیچ چیز دیگه‌ای فکر نکردم.دلم می‌خواد بعد از این همه سال سختی که به خودم دادم و بی‌وقفه درس خوندم،الان به خودم بیشتر برسم،به زنانگیم.چیزی که احساس می‌کنم خیلی وقت میشه که از خودم گرفتمش و الان جای خالیش رو توی زندگیم با تمام وجودم حس می‌کنم.دوست دارم آرامش بیشتری رو به زندگی سما برگردونم.وقتی هم‌چنان با آقای «ب»همکار بودم،با تمام وجود آروم بودم.یادم رفته بود که استرس داشتن چه شکلیه.اوضاع خیلی بر وفق مراد بود اما از وقتی نیست،دارم جای خالیش رو تو زندگیم احساس می‌کنم و به این فکر می‌کنم که من خودم باید باعث آرامش شخصیم باشم که با رفت و آمد آدم‌ها از پا درنیام.هر چند در از دست دادن آقای«ب»خودم هم مقصرم و بعضی وقتها فکر میکنم که کاش دوباره سر و کلش پیدا بشه چون دلم برای زندگی‌ای وقتی هر روز اون رو می‌دیدم،تنگ شده.

برنامه خیلی شلوغی دارم اما تمام سعی‌م رو می‌کنم که بتونم نوشتن رو حتمن در برنامه داشته باشم و دوباره شروع کنم.هیچ چیز به اندازه «نوشتن»نمی‌تونه من رو از خودم راضی کنه.

زنده باد نوشتن.

.