سه شنبه صبح گوشیم رو خاموش کردم.به خودم قول دادم تا امروز روشن نکنم و سر قولم هم موندم.دلم می‌خواست خودم رو شده حتی برای دو سه روز از شر این گوشی خلاص کنم.میگم شر،چون چند وقتِ این گوشی برایِ من خیر نداشته.قیدش رو زدم و خاموش گذاشتمش زیر پنجره.ارتباطم رو با همه قطع کردم و به خودم رجوع کردم.برای یک مدت نسبتاً بلندی برنامه ریزی کردم و از همون سه شنبه قدم‌های کوچیکی رو برای عملی‌شدنش برداشتم.روزی چهار ساعت ویولن تمرین کردم.هم کنسرتویی که جدیداً یاد گرفتم رو تمرین کردم هم کنسرتوهای قدیمی.وقتی ضبط شده‌ی پیانوی قطعات رو پخش می‌کنم و خودم با ویولن می‌زنم،خیلی حالم خوب میشه،خیلی زیاد.یکی از کارهایی که مدت ‌ها بود پشت گوش می‌انداختم رو تیک زدم،هر روز پیاده‌روی رفتم،درس‌هام رو خوندم و خودم رو به اساتید رسوندم تا آخر ترم دوباره به چه کنم چه کنم نیفتم.البته هنوز بخشیش مونده که راستش هم فرصت انجامش نبود هم طاقتش.

یک کتابی که مدت‌ها بود درباره‌ی طرحواره درمانی می‌خوندم رو به سرانجام رسوندم و هفته آتی می‌خوام جهت تثبیت مطالب،مرورش کنم و تا حدی هم تمرین‌های کتاب رو انجام دادم.رمانم هم که بعداً ازش می‌نویسم رو خوندم و هیچ کلمه‌ای برای توصیف قلم احمد محمود ندارم پس ازش عبور می‌کنم.

راستش این چند روز که گوشیم خاموش بود،دلم برای کسی تنگ نشد.دوست نداشتم حال کسی رو بپرسم یا احوالات خودم رو به کسی بگم.دوست نداشتم با کسی صحبت کنم،ابداً.با آدم‌های واقعی اطرافم،خوش برخورد بودم.تحملم بیشتر شده بود و بهتر می‌تونستم رو احوالات خودم کنترل داشته باشم.تسلطم به حالم بهتر شده بود و این برای من خیلی شایسته تقدیره.کاش زمونه مجبور‌مون نمی‌کرد تا به این گوشی‌ها و این فضاها دسترسی داشته باشیم و من می‌تونستم بیشتر گوشی رو خاموش کنم.آرامشی که داشتم،وصف‌نشدنی بود.فاصله گرفتن از دنیای آدمها بعضی وقت‌ها برای من مثل مسکن عمل میکنه.

پ.ن:چه خبرا؟