از روزی که فهمیدم رشته‌ی حسابداری قبول شدم تا الان روزهای خوب خیلی کمی داشتم.من آدم کمال‌گرایی هستم و می‌پذیرم این رو که برای هرکاری اگر احساس کنم نمی‌تونم بهترین خودم رو ارائه بدم،دست از تلاش می‌کشم و هیچ کاری برای پیشرفت خودم انجام نمی‌دم.اما طی این دو سال اخیر من خیلی فرق کردم.روزهای خیلی زیادی رو با خودم کلنجار رفتم تا با خودم به صلح برسم و خودم رو به عنوان یک دانشجوی متوسط بپذیرم.تلاش کنم و ناامید نشم.تلاش کنم و اگر هزار بار افتادم زمین،هزار و یک بار بلند شم،از نو برنامه ریزی کنم،ایمانم رو قوی‌تر کنم وهر روز به خودم یادآوری کنم که مقایسه هر کس با کسی که از اون برتره،بدترین گزندها رو به اون شخص می‌زنه..این جملات شاید به ظاهر آسون به نظر بیان اما وقتی پای عمل کردن به میون میاد،داستان فرق می‌کنه.من خیلی تلاش کردم،خیلی دست و پا زدم تا خودم رو ثابت کنم هر چند هنوز کاملاً موفق نشدم،هر چند هنوز احساس ضعف زیادی می‌کنم و هنوز هم از جمع‌های دانشگاهی به خاطر همین احساس ضعف دوری می‌کنم اما حداقل به خودم مدیون نیستم.من تمام تلاشم رو می‌کنم برای اینکه بتونم دوباره غزاله رو به غزاله ثابت کنم و بگم تو کم‌هوش نیستی،تو هیچ چیز از کسی کم نداری و توانایی‌های منحصر به فرد خودت رو داری که می‌تونی روی همه‌ی اون‌ها سرمایه گذاری کنی. اما مشکل اینجاست که میون تمام جلسات محرمانه و خصوصی که با خودم برای اصلاح اوضاع می‌گذارم یادم رفته گوشزد کنم که تو هر مسیری که قدم بر می‌داری قرار نیست نتیجه هر تلاش رو ببینی چون آدم‌هایی سر راهت قرار می‌گیرن که از تو قدرت بیشتری دارن و با همون قدرت می‌خوان تو رو له کنن،نادیدت بگیرن و با زبون ناخوش بهت بگن دست‌وپاهایی که می‌زنی بیهودست و تو راه به جایی نمی‌بری.اصلاً رسالت اون آدم‌ها اینه که به طور موقت در مسیر تو قرار بگیرن و تو رو ناامید کنن.اما تو نباید کم بیاری.که اگر کم بیاری و ادامه ندی به خواسته‌ی اون‌ها عمل کردی و از همه مهم تر خودت،خودت رو نادیده می‌گیری.

این مهم‌ترین درسی بود که من باید بهت می‌گفتم غزاله و از خاطرم رفته بود.

به قول غزاله علیزاده:

بمان،در گریختن رستگاری نیست.بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند..