راست است که می‌گویند همیشه ذره ای از وجود معشوق در دل عاشق می‌ماند.این بهترین تعبیری‌ست که می‌شود انجام داد..تا مدتِ نا معلومی هر چیزِ کوچکی را نشانه‌ای از او تلقی می‌کنی..تمامِ قهوه‌ها،ادکلن‌ها،کتاب‌ها،خیابان‌ها،آهنگ‌ها  ردی از او را با خود به همراه دارند.انگار همیشه او پشت سرت است اما نمی‌بینی‌اش و دلت بهتر از هر کسی می‌داند که امیدی به برگشت نیست.

پ.ن1:خدایا دیگه خودت باید دست به کار شی و من و از فکر این بشر بیرون بیاری.قوه‌ی انسانی جواب‌گویِ میزان علاقه‌ی من نیست..

پ.ن2:چه چیزی دردناک تر از این که بفهمیم کسی که دوستش داریم کسی رو دوست داره که رفیق ماست؟آخه چرا؟